Anayasamızın en önemli maddesi '' Türkiye Cumhuriyetinin Demokratik ve laik sosyal bir hukuk devletidir '' şeklinde tarif edilen ikinci maddesidir ve bu tarif bir anlamda Cumhuriyetimizin özünü oluşturmaktadır. 
Burada sözü edilen hukuk ise ileri toplumlarca kabul edilen herkese eşit mesafede olan tarafsız ve evrensel kurallar sistemidir. 
Bunun doğal bir sonucu olarak anayasal çağdaş devletlerde yargı, iktidarlar karşısında bağımsızdır ve iktidarları her daim korkusuzca denetleme gücüne sahiptir. 
Oysa ülkemizde son 17 yıllık iktidar sürekli hukukla mücadele etmiş ve onu kendine bağlamaya ve kendi hukukunu yaratmaya çalışmıştır. 
Başta Sayıştay olmak üzere iktidarı denetlemesi gereken yargı kurumları pasifize edilmiştir. 
Nitekim ülkemizin Avrupa Birliğine girme yönündeki en önemli engel bu noktadır. 
Yargıda ve hukukta evrensel normlar gerçekleşmeden ülkemizin AB ye girebilmesi mümkün değildir. 
Hatırlarsınız bu iktidarın ilk yılları son derece ateşli ve istekli AB sloganları ve havai fişek gösterileri ile geçmiş idi. Ama bağımsız yargıyı hep göz ardı yaptıkları için o gün bu gündür AB üyeliğimiz askıda kalmaya mahkûm olmuştur. 
Yukarda anlatılanlar, bu sorunun dış yansımaları. Bunun bir de içteki görünümlerine bakmak gerekir. 
2010 yılında yapılan Anayasa değişikliği ile yapısı değiştirilerek yüksek yargı FETÖ’ye teslim edilmişti.  Ve o örgüt ülkede Atatürkçü, solcu ve ilerici kıyımı yaşatırken zevkten dört köşe olanlar, ilahi adaletle silah kendilerine dönünce akılları başlarına geldi. Ama bu da kısa sürdü. Kalkışılan darbe girişiminin başarısız olmasını fırsat bilen iktidar Cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi ile yüksek yargıyı iyice kendine bağladı. 
FETÖ’nün en önemli özelliği her türlü yasal denetimden uzak, kapalı bir oluşum olmasıydı. Geçmişte Atatürkçü, solcu ve ilerici kesimlerce sürekli bu oluşumla ilgili uyarılar yapıldı. Ve bu uyarılara her daim kulak tıkandı. Ama gelin görün ki şimdi yine geçmiştekilere benzer biçimde hiçbir mali ve hukuki denetim yapılmayan, içe kapalı, ellerinde trilyonlarca malvarlığı bulunan, vakıf adı altında birçok oluşum var. Hatta bunların birkaç tanesini cumhurbaşkanının oğlu yönetmektedir. 
Neden bu oluşumlar şeffaflaştırılmaz? Korkuları nedir? Bu ve buna benzer birçok denetimsiz ve keyfi uygulamalarla ilgili sayısız örnek verilebilir. Mesela tamamen keyfi yapılan ihaleler gibi. Mesela imar barışında dönen rantlar gibi. Mesela Merkez Bankasının döviz ihalelerinde çeşitli duyumlar gibi. Bu gibiler çoğaltılabilir. 
Bütün bu anlatılanlardaki amaç kimseyi zan altında bırakmak değildir. Ama gelin görün ki yargı denetiminden muaf tutuldukları sürece içlerinde temiz faaliyet gösteren oluşumlar da zan altında kalmaya devam edeceklerdir. 
Son olarak bir diğer yüksek yargı olan YSK’nın İstanbul’daki büyükşehir seçimlerini iktidar baskısı ile iptal skandalı. 
Henüz gerekçeli karar belli değil ama AKP tarafından yapılan açıklamalara göre büyük bir ihtimalle YSK’nın gerekçesi şöyle olacaktır : ''Kamuda çalışmadığı halde seçimlerde görevli olarak atananların görevli oldukları sandıklardaki toplam oy sayısı 52 bin küsurdur. Ve bu oylar İmamoğlu ve Yıldırım arasındaki farkın üç katına karşılık gelmesi seçim sonuçlarına müessir etme ihtimalini doğurmuştur.'' şeklinde olacaktır. 
Oysaki seçim kanununda bu olağanüstü itiraz başvurusu maddesine göre itirazın haklı görülebilmesi için en az adayların arasındaki fark kadarki oyun geçersizliğinin somut ve maddi delillerle tek tek kanıtlanması ile mümkündür. Yoksa sadece sandık başkanlarının kamu çalışanı olmadığı ve bunların o sandıklarda kullanılan oyları seçimi kazanan aday lehine etkileyebilme ihtimali şüphesi gerekçesi ile iptal edilmesi tam bir hukuk katliamı sonucunu doğuracaktır. Bu ise ülkemiz yargısının ne hallere düşürüldüğünün acı bir kanıtı olacaktır.