Toplum bir anneden çok, bir üvey anneye benzer; daha çok kendi gururunu okşayan çocuklara karşı bir meyli vardır. Siyasetçiler, toplum tarafından alkışlandıklarında, toplumun onları çok sevdiğini zanneder. Oysa (istisnalar hariç) üvey anne kendi çocuğuna (menfaatine) kavuşunca, üvey olanı evden dışarı atar.

            Toplumun öz evladı var mıdır?

            Öz değerleriyle yetişmemiş, inançlarıyla yoğrulmamış toplumlar, savruk toplumlar olduğundan, değer yargılarından uzaktır. Bu durumda böyle toplumların “öz evladı” olarak kabul ettiği değer paradır, menfaattir. Bunlar nerede ise, hangi tarafta parlıyorsa oraya akın ederler.

            Kendimizi sıgaya çekelim;

            Türkiye’de toplumun büyük çoğunluğu Müslümandır. Bu meyanda bir söz söylemek gerekirse, onun en kıymetli değer yargısı da İslam olmalıdır. Ne var ki durum hiç de göründüğü gibi değildir. Bir kere bu toplumun büyük çoğunluğunun en az bildiği, hatta hiç bilmediği şey Din’dir, İslam’dır. İslam’ın birinci önceliği inanç kurallarıdır ve ardından dünyaya dönük her şeydir; çünkü İslam bir dünya dinidir ve dünyadaki insanlar için gelmiştir. Oysa İslam’ın dünyaya dönük yüzü karartılmış ve inanç kurallarıyla aydınlık olmayan, kararan vicdanlara hapsedilmiştir.

            Yaşanmayan, hayattan olmayan bir Din’in bilinirliği olamaz ve hayata da tatbik edilemez. İslam teorik bir dine indirgenmiş ve aslından kopmuştur; çünkü İslam teorik bir din değil, ameli bir Din’dir; hayattandır ve hayatidir. “Hay Olan”, onu bu şekilde biz insanlara göndermiştir.

            Yüz, yüz elli yıldır bu toplum İslam’ın rüyasını bile görmekten mahrumdur; çünkü onun hayatında bunun yeri yoktur. O zaman “Ben Müslümanım” diyenlerden İslamî bir davranış beklemek hayal olur. Toplumsal hayata hâkim olmayan hiçbir anlayış insanları terbiye etme gücüne sahip olamaz. “Adam hacıdır, hocadır; ama şunu şunu yapıyor.” demeye kimsenin hakkı yoktur; çünkü onun toplumdan aldığı hava ile İslam dışı hayat yaşayan birisinin aldığı hava arasında pek fark yoktur. İnançları doğrultusunda ne çocuk yetiştirebilir, ne ailesine hâkim olabilir.

            Başa dönersek;

Siyasiler de aynı tolumun insanlarıdır. Değer yargılarıyla ameli / davranış olarak yoğrulmamış toplumlarda siyaset yapmak, buzda yürümek gibidir; her an kayabilir ve belinizi incitebilirsiniz.

            Sonsuz diyardan haberi olmayan, hesap kitap derdi ile dertlenmemiş bir hayat yaşayan, cennet-cehennem anlayışını zihninde bir bahçeye ve ocak ateşine indirgemiş; Din konusunu karanlık vicdanlarına hapsetmiş ve çoğu zaman da bu durumu alaya almış insanların kümelendiği yerlerde, hakikatten söz edenler taşlanır, mirim! Oysa sen alkışlanıyorsun ve bunun getirisini bekliyorsun. Taşlansaydın anlardım biraz seni ve derdini paylaşmaya çalışırdım. Neyini paylaşayım?

   D. Ali TAŞÇI (dalitasci@hotmail.com) Twitter:@DAliTasci