“Bugün Allah’ın ayetlerini inkâr edip Peygambere

başkaldıranlar, o Gün cehennem azabını karşılarında

görünce, yerin dibine geçirilmiş olmayı

ne kadar da arzu edecekler…”

(Nisa: 4/42)

Bu hikâye bizim hikâyemiz Müslüman kardeş…

Uğruna heba ettiğimiz bir hayatın acı gerçekleri.

Özendiğimiz, özlediğimiz, onlar gibi olma yarışında

olduğumuz, hayallerini kurduğumuz yolun

sonu böyle görünüyor.

“Bu ayetler kâfirden, münafıktan, Peygamber

düşmanlarından, söz ederken bizi neden

işin içine çektin” diye düşünme…

Bu acı son bizi uyandırmak, uyarmak,

şuurlandırmak, kendimize getirmek için

zikredildi. Bu kitabın öncelikli muhatabı biziz,

mesajlar da öncelikle bizedir…

“Yer yarılsa da yerin dibine girsek!”

Hakikat penceresi aralanınca iş değişti.

Kabadayılık bitti, özgürlük hikâyesi son buldu.

“Hayat benim değil mi istediğim gibi takılırım”

edebiyatı anlamını yitirdi…

“Böylece Allah dünyada yaptıkları bütün işlerini

derin bir üzüntü, pişmanlık ve hayal kırıklığı olarak

onlara gösterecektir.”(Bakara: 2/167) Koca bir hayatı

ıskalamanın verdiği yürek sızısı

“cehennem azabına” adeta rahmet okutacak…

“Keşke yerle yeksan olsak!”

Dünyadayken övündükleri özgürlük hikâyesi,

benlik duygusu, kibir ve gurur, ilahi hakikatlere

kör ve sağır kesilme,

İlahi hakikatlerle dalga geçme, alaya/hafife alma,

düşmanlık etme, makam, mevki, şöhret… Şehvet…

“Allah’ım!

Doymak bilmeyen nefisten, huşu duymayan kalpten,

(Helal-haram hassasiyetini kaybetmiş vicdandan),

Kabul olmayacak duadan ve (insana kendine yeterlilik/

azgınlık/ölçüsüzlük veren) faydasız ilimden sana

sığınırım…” İmza, Muhammed Mustafa (sav).

“Yoo, hayır (iş sizin bildiğiniz gibi değil!)

İnsan kendi kendine yeteceğini (hiç kimseye muhtaç

olmadığını) sanınca azgınlaşır.”(Alak: 96/6-7)

Hiçbir değer ölçüsü tanımaz. Kırmızıçizgisi kaybolur.

Vicdan terazisi bozulur, değer yargıları isabetsiz olur.

Kendini hayatın merkezinde görmeye başlar.

Vazgeçilmez olduğunu zanneder.

Ahmakça hayallerle avunur durur…

Varlığını ve varlığını sürdürmek için her anını Rabbine

borçlu “zayıf/güçsüz/aciz/zavallı” insan, iman sarayı

yüreğine şeytanın çöreklenince,

hiç sıkılmadan, düşünmeden nasıl da edebiyat parçalıyor.

“Beyanı kendisine öğreten” Allah’a (hâşâ) din

öğretmeye kalkışıyor…

Bu zamanda, bu çağda, bu yaşta, bu devirde, bu ortamda,

bu şartlarda, bu sıcakta, bu soğukta…

Bütün bu hezeyanlarına bir de sağlam kılıf uyduruyor

kendince, “Allah’ın bildiğini kuldan mı saklayacağım?”

Ne dürüst adam ama!

Helal be sana!

Var mı dünyada senin gibi dobra biri!

Adam gibi adam!

Bir alkış tufanı…

“En büyük nankör bizim nankör!”

Kibirden ayakları yerden kesilmiş, “küçük dağları ben

yarattım” havasında… Ego tavan yapmış…

“(Ey azgın insan!)

Yazık sana yazık/Belanı buldun belanı!

Sonra yine yazıklar olsun sana, yazıklar!

(Artık sonun geldi, tam sana göre bir son!)

(Kıyame: 75/34-35)

Sadece kendi günahını değil azdırdığın insanların

günahını yüklenerek çıkacaksın ilahi huzura…

(Ankebut: 29/13)

Kendini vazgeçilmez görüyordun değil mi?

Hayatın merkezinde?

Dünya senin etrafında dönüyordu değil mi?

Hiç de öyle değilmiş!

“(Firavun zihniyetindekiler) arkalarında

ne bahçeler, bağlar, pınarlar bıraktılar.

Nice ekinler, güzel güzel köşkler/konaklar/

konforlu saraylar…

Dahası zevk ve sefasını sürdükleri nice nimetler

geride bıraktılar…

İşte böyle!

Onlara başka bir toplumu mirasçı kıldık!

Onların gidişine ne gök ağladı ne de yer.

Onlara (tevbe için) mühlet de verilmedi.”

(Duhan: 44/ 25-29)

İş işten geçtikten sonra durum böyle olacak.

Ama bugün tevbe kapısı hala açık, kurtuluş

imkânı hala var.

Bugünkü pişmanlık fayda verir…